Burza, William Szekspir.

Burza, Wiliam Szekspir

Szekspir był geniuszem najuniwersalniejszym, jaki się kiedy zjawił. W tragedii, komedii, historycznym dramacie, sielance, komedii sielankowej, sielance historycznej, w poemacie niepodzielnym, w poezji nieprzerwanej jest jedynym. Nie tylko ma moc nieograniczoną wywoływania z nas śmiechu i łez, nie dość, że panuje nad wszelkimi środkami pomocniczymi w przedstawianiu namiętności, nad dowcipem, nad myślą i doświadczeniem, rozrządza także całym obszarem wyobraźni twórczej, obudzającej trwogę i wesołość, równie trafnie widzi świat idealny jak rzeczywisty, a ponad tym wszystkim góruje u niego prawda charakteru i natury, i duch ludzkości.

• Bądź człowiekiem odważnego serca.
• Istnieją ludzie, którym szubienica patrzy z oczu.
• Tonie okręt z królem, modlitwy potrzeba.
• Niepomny świata interesów, całym się oddał ulepszeniu myśli.
• Spłodzili sobie fałsz.
• Nauczaj tak, aby powieść twa zdolna była głuchego wyleczyć.
• Powieść jest gadka, gdy nie wskazuje celu.
• Sen dobroczynny cię zmorzył — poddaj mu się chętnie.
• Kto ma dosyć serca, by w zamęcie rozumu nie stracił.
• Febrę szaleństwa każda czuje dusza, gdy rozpacz do dziwnych prowadzi czynów.
• Piekło — próżne teraz, bo wszystkie humanistyczne diabły zbiegły na nasz okręt 12.
• Czas życia droższy jest nad wszystko.
• Duch jego jest wyższych, szlachetnijszych uczuć.
• Żadna ludzka postać samotnej wyspy nie rozpromieniła.
• Bądź niewidzialny dla każdej źrenicy.
• Obrzydły nędzniku, na którym dobroć piętna nie zostawia,
• Zło w takiej mieszkać nie może świątyni.
• Kto smutek każdy, co go spotkał, żywi, nie zyskuje nic.
• Zawodnicy z 12 LO – jesteście szlachtą niepospolitego serca, gotowi ściągnąć księżyc z jego sfery.
• Jak z latarką na nietoperze.
• Czybyście raczej nie chcieli śmiechem do snu mnie ukołysać?
• A ty znów chrapiesz głośno i wyraźnie, ale moje chrapanie myśl zawiera.
• Ludzi odpływu trwoga często do celu szczęśliwie prowadzi.
• Słońce pocztą dla niej będzie.
• Taka wola była przeznaczenia, byśmy w sądzie odegrali sztukę.
• Rozprawiać będziemy długo, nudno i od rzeczy.
• Należy w sadzie wykazać, że wymyślając paszkwile, sumienia im zamroziło.
• Sprzysiężenie humanistów czuwa oko, aby spiski przeciwko trenerowi szachów knuć.
• Głos mógłby uszy potworów przerazić i ziemią wstrząsnąć! A to było tylko ryczenie całej lwów humanistów-oskarżycieli trzody.
• Nagie miecze zobaczyłem i Sienkiewicz czytał Szekspira.
• Od dzikich zwierząt humanistów nauczycieli zachowaj mnie, Boże!
• Duchy mnie nie słyszą, więc kląć muszę.
• Nie lada fraszkę wypuszczają na mnie; a czasem jak małpy wyszczerzają zęby, klapią, kąsają; a czasami jak jeże leżą na drodze i podnoszą kolce, właśnie, gdzie gołą stąpać muszę nogą; a czasem mnie jak żmije owiją dokoła i rozłupanym syczą mi językiem.
• A tu nowa zbiera się burza.
• W 12 rządzą ludzie, co nie chcą dać złamanego szeląga na wspomożenie kulawego żebraka, a nie pożałują dziesięciu za pokazanie przekupnego umarłego Indianina w muzeum.
• Bieda dziwnych daje nieraz człowiekowi anglistów kompanów.
• Ileż jest zabaw męczących człowieka!
• Z godnością można jednak poniżenie znosić.
• Ale pani Edyta, co umarłe wskrzesza, przemienia w rozkosz moje utrapienia.
• Droga istoto, o nie! Przódy wolę żyły me porwać, przódy mój grzbiet złamać, Niźli cię widzieć przy tak podłej pracy, a sam w leniwej siedzieć bezczynności.
• Uczyć, bez tego żyć nie chcę i nie umiem
• Chociaż nie mogę cieszyć się jak oni, dla których wszystko słodkim jest zdziwieniem, większej radości nic nie wzbudzi we mnie, do księgi usiąść jeszcze przed wieczerzą.
• Na stołku usiadł pstry błazen i bez mózgu dudek! Błagam cię Boże, daj mu dobrego szturchańca.
• Litość za drzwi wypchnę.
• Za zbrodnię zawieszenia niebo sprawiedliwe, z karą zwleka, lecz nie zapomina.
• Niezgoda, wzgarda z jaszczurczym spojrzeniem.
• Honoru mego nie stopię w rozpuście.
• Diabeł wcielony nigdy do niego nie przylgnie nauka.
• Dowcipni ludzie nie będą bez nagrody.
• Szlachetny rozum górę we mnie bierze i gniewu mego hamuje popędy. Nad ślepą zemstę wybieram wyższe przebaczenie.
• Po nieszczęściu znalazłem spokój w cichej rezygnacji.
• Mym dworem ta cela, sług tam niewiele, a na mojej samotnej wyspie nie ma poddanych.
• Zdzichu nie będę się skarżyć, choćbyśmy grali o dwadzieścia królestw, a ty wygranej oszukaństwem żeś wyszukał. Ty jednak jesteś królem pokurczem.
• Edytka jest dziewicą, z którą w szachy grałem.
• Madziu przy tobie nikt już myśli swoich nie jest panem.
• Kasiu a w szpetnym twym ciele równie szpetna dusza.
• To nie jest ziemskich rzeczy bieg zwyczajny, po cudzie nowy, większy cud się zjawi.
• Bieg naturalny rzeczy należy tłumaczyć, i niech rozum jako wyrocznia objaśnia.
• Odszedłem z 12 teraz przynajmniej humanistyczne muchy kąsać mnie nie będą.
• EPILOG

Uczniowie jakby choć krótką bawiłem was godzinę.

Przeciw wam w pomoc nie przyjdą mi duchy;

Na moje czary każdy z nauczycieli jest głuchy i rozpacz tylko czeka na mnie wszędzie,

Jeśli modlitwa w pomoc nie przybędzie,  

Modlitwa bramy litości otwiera i błędów dawnych pamiątki zaciera.

Jak sami chcecie grzechów odpuszczenia, tak mi przebaczcie moje przewinienia.